نخستین دست‌نوشته‌ی شاهنامه را فردوسی توسی کتابت کرده است و از آن روزگار تا امروز، یک هزار سال است که کاتبان، افتخار تحریر ارجمندترین روایت از حماسه‌ی ملّی ایران زمین را داشتهاند؛ باوجود این، کهن ترین نسخه‌های بازمانده از این اثر به سده‌ی هفتم هجری مربوط است. شمار شاهنامه‌های بازمانده از سده‌ی هفتم تاکنون به بیش از یک هزار نسخه بالغ می‌گردد که به گمان بسیار، بیش از سیصد نسخه از آنها دارای انجامه و نام کاتب است. در این پژوهش، با توجه به مجال اندک، حدود 250 نسخه (از آغاز تا 1300 هجری) که نام کاتب دارند، شناسایی و به ترتیب تاریخی معرفی شده است. افزون بر آن، نوع خط (و گاه کیفیت و عیار خوشنویسی)، تعداد نگارهها و محل نگهداری آثار یادآوری گردیده است. پس از آن، نکاتی در باب کاتبان، تعداد کتابت‌ها، تشابهات نام و جز اینها مطرح شده است.
چه بسا دستنویس‌هایی از شاهنامه به قلم سخنور- خوشنویسانی چون اسدی توسی کتابت شده باشد و بدبختانه تا امروزه از باد و باران در امان نمانده است. پس از آن در سده‌هاي ششم تا هشتم هجري با وجود گوناگونيِ فراوان در خطوط ششگانه، براي كتابت اين آيينه‌ی فرهنگ هزاران ساله‌ی ايران زمين، خط نسخ را بهترين گزينه دانسته‌اند.
از آغاز سده نهم، با گسترش و اقبال خطِّ نستعليق به ويژه در دو شهر شيراز و هرات، شاهنامه به «خطّ ملّي ايران» نگارش يافته است. خطّي كه يكّه تاز عرصه‌ی نگارش آثار فارسي از سده‌ی نهم تا امروز بوده است و از آن هنگام تاكنون بيش از شش سده است كه كاتبان به كتابتِ نستعليقِ اين اثر پرداخته‌اند. استادان شکسته‌ی نستعلیق در سده‌ی دوازدهم و سیزدهم هجری، بیش از ده نسخه را کتابت کرده‌اند .
